Ollo por ollo, pobo meu, é hora
de vingar as afrentas que nos deron
e as que nos fan os sátrapas de agora:
os que nos perden e os que nos perderon.
Tantas feridas de aguzada espora
que nas nosas costelas floreceron
é tempo de saldar; se non o fora
démoslle ao tempo o fel que nos verqueron.
Dente por dente, pobo meu, non poñas
a outra meixela á man que che fustiga,
que se oferece pan dános ponzoñas.
Que está tanto a medrar caste inimiga,
piollos do teu ser, pestes, carroñas,
que en vez de perdoar, ¡morde, castiga!