só queria dicer
iso.
De feito, a vida
é,
poñamos por exemplo,
unha mazá.
Entón,
un mira-a, toca-a,
fai-lle festas,
bica-a, fala-lle,
quizais
até debuxe mazás
imitando-a.
Quere-a así, maza,
rica, gorentosa, viva,
indescifrável,
sábia.
Se a quer esmagar,
se ven
un becho; por exemplo,
un ianqui fillo de puta,
para ser máis precisos
a matá-la,
xa non se pode falar
así da mazá.
Hai que matar ao becho,
é necesário
odiá-lo,,
destruí-lo.
É case obrigatório
dicer-lle fillo de puta,
dicer-lle ianqui fillo de puta
todos os dias, relixiosamente
e atopar o xeito
de acabar con el.
Por amor á vida,
simplesmente.
De feito
quizais
non me explicara ben.
Se un ten,
poñamos por exemplo,
un amor, unha cousa
que lle anda pola pel
por todas partes.
Digamos
Buenos Aires.
Digamos
un outubro, un poema, unha moza.
Ou digamos a esquina
de Nazca e Tequendama
os domingos, ás seis da tarde.
(Estou case certo
que habia unha esquina así en Santo Domingo
que habia un vello,
unha cadeira,
un ceo inverosímil,
mozos que viñan do fútbol,
señoras apuradas,
bucinas, que sei eu
e quizais
até un tipo solitário
coma min
que miraba)
Se un ten un amor entón,
iso que lle camiña pola pel,
diciamos,
e pasa algo,
acontece
que ven o mal, a peste, unha desgrácia,
ou para non ir máis lonxe
veñen os marinesidiotas,
os cretinos mascadores de chicles,
odiadores de todo o que medra
e desembarcan.
Entón
xa non se pode falar así sen máis,
hai que matar a morte dalgún xeito,
hai que pelexar con raiva,
destruí-los,
sair-lles ao encontro como sexa
e ademais
dicer, dicer fillos de puta,
dicer marine ianqui fillo de puta,
dicé-lo e masticá-lo
e aprender-llo aos rapaces
como un rezo.
Por amor á vida,
simplesmente,
coido.
