Read more: http://techdesktop.blogspot.com/2007/08/manual-cual-es-el-feed-de-mi-blog.html#ixzz2OPda9Tcp

ZOIA, Madialeva

(Cancións Proletarias. Seis Mulleres) 


 
9903 Brigada Partisana
Avanza con sixilo pola tundra ocupada
Con 19 anos a guerrilleira Zoia
Un revólver ao cinto e bombas incendiarias
As ordes do Alto Mando son claras e concisas
Hai que prenderlle lume ás casas dos fascistas

Capturada a traizón por culpa dun delator
Arrincan a súa roupa, golpéana con rabia
Dous cravos oxidados atravesan as súas mans
Son horas de preguntas, de insultos e aldraxes
Mais a rapaza Zoia non fala, non di nada
A terríbel tortura non vale para nada

Descalza pola neve, arrástrana a unha praza
Onde unha forca agarda a brava partisana
a Zoia non ten medo, sóbralle a coraxe
e fita ameazante os criminais ocupantes
Colgáronlle un letreiro, pirómana puxeron
Non hai nada máis digno que prender lume ao nazi

Segue o exemplo da Zoia partisana
e prende lume ao nazi aquí e en Budapest
Non hai mellor castigo para o servo do burgués
que vivas laparadas arrincando a súa pel

Coa soga ao pescozo, valente partisana
Serea e decidida, orgullo da guerrilla
As folerpas de neve caendo na súa cara
A ollada no infinito, a mente no Partido
Aínda ten arrestos pro derradeiro berro
“A URSS é invencíbel. Non será derrotada

CARME, Madialeva



(Cancións Proletarias. Seis Mulleres)

Carme traballa no Casino de Ferrol
Entra as 5 pola porta de servizo
Ollada triste, andar cansino
A puta rutina de todos os días

Bata azul, sandalias brancas
Avanza coa fregona polo piso do Casino
Próxima parada no bater de señoras
Piruquita de Lacaci non caga amapolas

Páganche pouco, por moito que che deran
Non hai cartos dabondo pra pagar o seu desprezo
Desprezan a túa clase, desprezan a túa lingua
Desprezan o acento que herdaches dos teus vellos

Hai un muro que non é o de Berlín
Non é de pedra, non leva formigón
Non falan del os Walesas e os patróns
Mais ti séntelo forte no interior
Como cincel a partirche o corazón
Como pistola apuntándoche a sen
É invisíbel, o muro non se ve
Mais tan real como o muro de Bazán

Chama a túa xente, na unión está a forza
Non teñas medo a dares un mal paso
Ao teu carón avanzan un millón
E se tropezas apóiate en nós
Xuntos podemos derrubar ese muro
E de vermello pintar o amencer
Non é doada a loita contra a Besta
Mais de seguro, a vitoria será nosa!

AMENCER, Florencio Delgado Gurriarán

AMENCER

Á nazón amiga
Florencio Delgado Gurriarán*
1938


Fóra, popes das somas;
fóra, Zar do silenzo.

Non, debesas na noite,
latifundios do medo;
non moedas de estrelas,
nin burgueses luceiros.

Sol e luz para todos,
para todos ar ledo.

Lúa mingoante, fouce,
outa pena, martelo;
o roibén da alborada
estandarte bermello.

Células de anduriñas
a cantar o Hino obreiro
que o amencer, camaradas
leve os soviets aos ceios.


* Florencio Delgado Gurriarán era o responsábel do Partido Galeguista na comarca de Valdeorras antes da sublevación fascista.

DESQUITE, Madialeva




DESQUITE
Madialeva

Avanzas besta boureando abafallo
Ollada tóxica, cerebro pezoñento
A bater nela, a bater nel e tamén en min
Miserábel misión imposíbel a túa
A de trabar a espiral da Historia

Por agora deuche o sol
Saboreando a túa forza perante mans abertas
impotentes mans
Máis até ti albiscas o furacán a asomar

Galerna que trae maré de puños pechos
Desorde ordenada de estouros a imporen xustiza
E daquela dime onde acharás acougo
En que porta petarás tatexando acubillo
Quen valerá unha figura comesta por tantas miserias

Nun último e van intento
Vestirás a bandeira que hoxe persegues;
Inzado de medo e rabexa
Chiarás a xurares que ti es dos nosos

Mais as vítimas non esqueceremos
E a devirmos en verdugos
Reclamaremos as túas tripas para trenzamos unha soga
Poético sedeño perfecto con que os teus amos serán colgados

A NENA MORTA, Nâzim Hikmet

A nena morta
Nâzim Hikmet 
(Poeta comunista turco. 1901-1963)
Tradución propia da adaptación inglesa

Chego e agardo en cada porta
Porén, ninguén sinte o meu silencioso rogo
Peto e aínda así continúo sendo invisíbel
Porque estou morta, porque estou morta
Só teño sete anos e xa morrín
En Hiroshima hai moito tempo
Teño sete anos igual que os tiña ante
Cando os nenos morren, xa non medran
O meu pelo estaba queimado
Os meus ollos apagáronse, os meus ollos cegáronse
Chegou a morte e converteu en po os meus ósos
E foi espallado polo vento
Non preciso froita, non preciso arroz
Non preciso doces e nin sequera pan
Non pido ren para min
Porque estou morta, porque estou morta
Todo o que eu pido é paz
Loitade hoxe, loitade hoxe
para que os nenos deste mundo
poidan vivir e medrar e rir e xogar