Aquí
enriba dos vosos peitos
persistimos
como unha muralla
nas vosas gadoupas
como cascos de vidro
imperturbáveis
e nos vosos ollos
como unha tempestade de lume.
Aquí
enriba dos vosos peitos
persistimos
como unha muralla
famentos
nus
desafiantes
cantando versos.
Enchendo as iradas ruas
de manifestacións,
e de orgullo, os cárceres.
Bebede-vos o mar,
que aquí permaneceremos.
Somos os gardas da sombra
das laranxeiras e das oliveiras
sementamos as ideas como a levedura na pasta
os nosos nervos son de xelo
mais os nosos corazóns botan lume.
Cando teñamos sede
espremeremos as pedras,
comereriamos terra
se tivesemos fame.
MAIS NON NOS IREMOS
e non seremos avarentos do noso sangue.
Aquí
temos un pasado
un presente.
Aquí está o noso futuro.
